حجت الاسلام محمدسعید پورصدقی در گفتگو با خبرنگار خبرگزاری حوزه، با اشاره به این که در سال های اخیر در بخش قابل توجهی از فیلم های سینمایی، نشانه ها و رگه هایی از اشاعه تفکر نااُمیدی و یأس در جامعه مشاهده می شود، اظهار داشت: برخی سینماگران به بهانه وجود مشکلات اقتصادی و اجتماعی که البته مع الاسف وجود دارد، در آثار سینمایی خود چنان فضای جامعه را تیره و تاریک نشان می دهند که گویا کورسوی امیدی نیز وجود ندارد و حال آن که انسان حتی در بدترین شرایط نیز به هیچ وجه نباید خود را از نعمت اُمید به آینده محروم بداند.
وی افزود: جالب و تأسف بار این که حتی در پرفروش ترین فیلم سینما یعنی مطرب که دارای طنز گاه سخیف و مبتذلی نیز است این فضای نااُمیدی وجود دارد، ضمن آن که در این گونه آثار شاهد خودتحقیری ایرانی جماعت هم هستیم و حال آن که سینما باید روح امید به آینده را در جامعه زنده نگه دارد و البته با نگاهی درست و هدفمند، منتقد ایرادات و آسیب ها هم باشد.
این کارشناس فرهنگی و رسانه ای خاطرنشان کرد: وقتی پای صحبت این قبیل سینماگران می نشینیم، توجیه و استدلالشان برای تولید فیلم‌هایی با محتوای یأس و ناامیدی این است که به هر حال این‌ها بخشی از واقعیت‌های جامعه است اما به این سوال پاسخ نمی دهند که آیا اولاً همه واقعیت ها را باید در سینما نشان داد و ثانیاً هم این که چرا واقعیت هایی که ریشه در امید به آینده دارد را انعکاس نمی دهند و تنها آن بخشی که تمایل دارند را پررنگ می کنند.
وی افزود: به عنوان مثال چرا این ها نمی‌آیند درباره واقعیتی در جامعه همچون تلاش یک جوان کارآفرین یا تولید کننده اقتصادی که به اقتصاد جامعه کمک می‌کند فیلمی امیدوار کننده بسازند یا جوانی در یک روستای محروم که با تلاش و روحیه بالا به تیم ملی می آید و در عرصه آسیا و جهان برای کشورش دست به افتخارآفرینی می زند.
حجت الاسلام پورصدقی در خاتمه بیان داشت: به نظر می رسد رویکرد مأیوسانه عده ای در تولید فیلم های نااُمیدکننده به یک پز و ژست روشنفکرانه تبدیل شده و جالب این که این ها مدعی اصلاح در جامعه هم هستند اما هیچ راهکاری به جز انتقاد کردن از وضع موجود و سیاه نمایی ارایه نمی دهند.
۳۱۳/۸
